Kultura Portugalii

Portugalia to kraj wielu ciekawych tradycji i zwyczajów. Duże znaczenie w kulturze odgrywa muzyka i często powtarza się, że kraj ten można porównać do pieśni fado – z pozoru jest smutny i nostalgiczny, a przy bliższym poznaniu okazuje się żywiołowy. Poznaj bliżej zwyczaje Portugalczyków i dowiedz się więcej o tym pięknym kraju.

Zachowanie i zwyczaje

Portugalczycy w naturalny dla południowców sposób posiedli umiejętność korzystania z przyjemności życia. Nie spieszą się, zawsze znajdą czas na filiżankę kawy i pogawędkę z przyjaciółmi. Obiad to dla nich co najmniej dwugodzinny rytuał, a wieczorne zabawy i spotkania potrafią przeciągać w nieskończoność. Nie są mistrzami konkretu, rozmowy o meczu piłkarskim gładko przechodzą w luźne impresje o życiu. Portugalia to kraj katolicki (ponad 90% osób określa się mianem katolików). Portugalczycy są bardzo gościnni i bywają wylewni przy bliższym poznaniu. Gdy jesteśmy przedstawiani Portugalczykowi, musimy liczyć się z tym, że zostaniemy ucałowani w obydwa policzki. Zwyczaj całowania się na powitanie jest bardziej przyjęty niż podawanie ręki. Bardzo lubią też biesiadować i celebrują jedzenie. Każdy region w Portugalii ma własne specjały kulinarne, a mieszkańcy poszczególnych wsi twierdzą, że każda z nich ma własną specjalność. Potrawą narodową jest bacalhau - marynowany, suszony dorsz przyrządzany na 365 sposobów - tyle, ile jest dni w roku.

Doskonałe wino znakiem rozpoznawczym kraju

Portugalia to prawdziwy raj dla miłośników win. Znakiem firmowym kraju są doskonałe wina. Najlepszej marce użyczyło nazwy miasto Porto. Mało kto wie, że ten trunek wyprodukowano przypadkiem, kiedy to w XVII wieku angielscy kupcy, chcąc zapobiec kwaśnieniu wina w drodze na Wyspy, dolali doń brandy. Ku ich zaskoczeniu okazało się, że wino im mocniejsze i słodsze, tym lepsze. Do najbardziej popularnych win w Portugalii zalicza się porto i maderę, a także tradycyjne vinho verde. Charakterystyczną cechą kraju jest również występowanie dużej ilości lokalnych odmian winorośli. Portugalia uplasowała się na siódmym miejscu na świecie pod względem wielkości powierzchni upraw winorośli.

Portugalska muzyka

Portugalia to kraj o bogatej tradycji muzycznej, korzeniami sięgającej twórczości prowansalskich trubadurów. Słynie z ballad, unikalnej odmiany bluesa - fado oraz coraz bardziej popularnej muzyki, którą tworzą mieszkańcy dawnych portugalskich kolonii w Afryce.

Istnieją dwa gatunki muzyki fado. Ta bardziej intymna, o większym wydźwięku emocjonalnym, wywodzi się z ulic i portowych dzielnic Lizbony. Stworzyli ją marynarze, którzy swoją tęsknotę za domem wyrażali w muzyce. Z kolei drugi typowo akademicki nurt ma swe korzenie w Coimbrze i odzwierciedla tradycje uniwersyteckie tego miasta. W Portugalii odbywa się wiele muzycznych festiwali, szczególnie w lecie.

Święta w Portugalii

W Portugalii wciąż kultywuje się wiele ludowych tradycji i obyczajów, które co roku można podziwiać w trakcie trwania regionalnych festiwali i tradycyjnych pielgrzymek. Niektóre z tych imprez przerodziły się w szalone uroczystości, trwające wiele dni lub tygodni. Same w sobie stały się już pewnego rodzaju atrakcją turystyczną. Spośród uroczystości o charakterze narodowym wyróżniają się obchody Wielkiego Tygodnia i nocy świętojańskiej. W trakcie ich trwania w całym kraju odbywają się procesje religijne. Wielki Tydzień obchodzony jest z największą pompą w Bradze. W Porto podczas nocy świętojańskiej, która jest głównym wydarzeniem trwających tydzień uroczystości, wszyscy tańczą na ulicach i uderzają się wzajemnie plastikowymi młotkami po głowach. Portugalczycy są pokojowo nastawieni do świata, co niewątpliwie znajduje wyraz w portugalskiej odmianie corridy - touradzie. W Portugalii nie zabija się byka, torreador walczy gołymi rękami chwytając zwierzę za rogi i przy pomocy naganiaczy stara się powalić zwierzę na ziemię. Walka ma symboliczny sens, bowiem chodzi w niej o pokonanie bestii w sobie.

Architektura – niepowtarzalne azulejos

Turysta przybywający po raz pierwszy na wakacje w Portugalii, zwróci uwagę na fasady kamienic ozdobione niezwykłymi, ceramicznymi płytkami. Zwyczaj wykładania nimi ścian, podłóg a nawet sufitów wprowadzili w średniowieczu Maurowie. Nazwa dekoracji - azulejos - pochodzi od arabskiego słowa al zuleio oznaczającego wypolerowany kamień lub od azul, czyli koloru niebieskiego, dominującej barwy większości płytek. Płytki zdobią ściany, a czasem tworzą także osobne dekoracje. W przeszłości obrazy wykonane z kafelków przedstawiały głównie sceny historyczne i mitologiczne.
Azulejo to cienkie ceramiczne płytki, najczęściej używano ich jako elementów mozaik, które składały się z wielu (setek lub nawet tysięcy!) elementów pokrywających ściany. Poza zwykłym zdobieniem ścian (całych lub fragmentów) tworzyły one często osobne dekoracje. Niegdyś płytki pokrywały całe ściany, podłogi oraz sufity. Miało to miejsce zarówno w prywatnych mieszkaniach, jak i w pałacach, kościołach, klasztorach czy ogrodach.

Obrazy, które wykonane były z tych kafelków, przedstawiały często sceny historyczne i mitologiczne. Prócz tego miały także postać ikonografii religijnej. Kafelki układane na budynkach były uważane za najlepszy sposób na odróżnienie się wyglądam od innych i udekorowanie swojego miejsca zamieszkania.