Historia Czarnogóry

Najstarszym ludem, które zamieszkiwało te ziemie było plemię Dokleatów. Następnie przybyli tu Rzymianie, a teren od Jeziora Szkoderskiego aż po Bokę Koterską był jedną z ich prowincji (którą później określano jako Dalmację). Kiedy doszło do podziału Cesarstwa Rzymskiego Czarnogóra znalazła się pod dowodzeniem Bizancjum.

Dopiero w VII wieku zjawili się tutaj Słowianie, którzy przyswoili sobie kulturę iliryjską i w IX wieku stworzyli Królestwo Zeta. Państwo serbskie aż do wieku XII zaś posiłkowało się właśnie tą nazwą. Po 1389 roku władzę w południowej części kraju przejęli Otomanie, jako że to oni wygrali bitwę na Kosowym Polu. Północna część natomiast jeszcze posiadała częściową niezależność. Niestety Turcy nadal atakowali i w 1482 roku zdobyli twierdzę Zabljak. Mimo bycia wciąż pod wpływem państwa otomańskiego rdzenni mieszkańcy cały czas walczyli z najeźdźcą, ze zmiennym skutkiem. W 1852 roku podzielono rządy władyki, a w 1878 roku na kongresie berlińskim, po zakończonej wojnie z Turkami Czarnogóra wreszcie odzyskała niepodległość.

Mikołaj Petrovic, który panował już w kraju 50 lat w roku 1910 ogłosił się królem, całe państwo zaś stało się królestwem. Tak było przez 8 lat, następnie po I wojnie światowej Czarnogóra została przyłączona do utworzonego Królestwa Serbów, Chorwatów oraz Słoweńców. Rządzącymi była w nim serbska dynastia Karadjordjewićów. Królestw to w roku 1929 zmieniło nazwę na Jugosławia.

Nowy kraj został zaatakowany przez Niemcy 6 kwietnia 1941 roku, a jego stolica została dotkliwie zbombardowana. Już 18 kwietnia miasto to skapitulowało. Po zakończeniu II wojny światowej na czele rządu stanął Josip Broza Tito, jednakże po jego śmierci kraj zaczął się dosłownie rozpadać. Zaczęły się rozmowy o podziale państwa, jednakże zareagowano na to wkroczeniem wojsk na teren republik, które się buntowały. Rozpoczęła się kolejna wojna, w wyniku której kraj podzielono na Chorwację, Bośnię, Hercegowinę, Słowenię, Macedonię oraz niejako nową Jugosławię, która składała się z Serbii i Czarnogóry.

Jugosławia otrzymała ostre sankcje ekonomiczne od Rady Bezpieczeństwa ONZ i zaczęły się lata kryzysu oraz bratobójcze walki. Po paru latach stabilizacji miał miejsce kolejny bunt, tym razem Albańczyków, którzy walczyli o wolność Kosowa. Belgrad wysłał swoje wojska, by powstrzymać ów bunt, a reakcją Europy było bombardowanie przez samoloty NATO bez zgody Rady Bezpieczeństwa ONZ. Czarnogóra po paru dniach bombardowania ogłosiła neutralność i przyjęła uchodźców wojennych z terenów Kosowa. W 2000 roku wybrano nowego prezydenta, a w marcu 2002 roku Serbia i Czarnogóra podpisały porozumienie, które oznaczało iż na trzy lata zamiast Jugosławii powstanie związek dwóch republik o nazwie Serbia i Czarnogóra.

3 czerwca 2006 roku po referendum na uroczystej sesji parlamentu ogłoszono niepodległość Czarnogóry. Tydzień później odbyły się pierwsze wybory członków nowego parlamentu. Obecnie rząd pragnie, by głównym źródłem dochodu kraju była turystyka oraz by możliwe szybko znaleźć się w NATO i należeć do Unii Europejskiej.