Geografia Kuby
Kuba jest <strong>największą wyspą Karaibów</strong>, należy do archipelagu Wielkich Antyli. Linia brzegowa Kuby jest niezwykle urozmaicona licznymi półwyspami. Największe z nich to Guanahacabibes i Zapata. Do Kuby jako państwa należy także około 3 tysiące otaczających ją wysepek. <rys1>Największa z nich to zabagniona <strong>Isla de la Juventud</strong>. Bardzo często otaczają je rafy koralowe. Wyspy tworzą <strong>archipelagi</strong>: de los Colorados, de Sabana, de Camagüey, de los Jardines de la Reina i de los Canarreos.
Kuba jest największą wyspą Karaibów, należy do archipelagu Wielkich Antyli. Linia brzegowa Kuby jest niezwykle urozmaicona licznymi półwyspami. Największe z nich to Guanahacabibes i Zapata. Do Kuby jako państwa należy także około 3 tysiące otaczających ją wysepek. Największa z nich to zabagniona Isla de la Juventud. Bardzo często otaczają je rafy koralowe. Wyspy tworzą archipelagi: de los Colorados, de Sabana, de Camagüey, de los Jardines de la Reina i de los Canarreos.
Rozciągnięta równoleżnikowo Kuba ma charakter nizinny. Położone na wapiennym podłożu niziny: Vueltabajo, Llanuras Rojos de Matanzas, Valle de Zaza, Llanura del Cauto i inne zajmują około 70 % powierzchni kraju.
Wybrzeża Kuby są w znacznym stopniu zabagnione. Najbardziej znanym rejonem bagiennym jest Cienaga de Zapata w południowo - zachodniej części Kuby.
W części zachodniej wyspy ciągnie się łańcuch górski Cordillera de Guaniguanico, składający się z dwóch odrębnych pasm. Pierwsze z nich, Sierra de los Organos, słynie z pięknie wykształconych form krasu tropikalnego, tzw. mogotów, przypominających głowy cukru. Drugie to Sierra del Rosario z najwyższym szczytem Kordyliery - Pan de Guajaibón (772 m n.p.m.). Dalej ku wschodowi, wzdłuż północnego wybrzeża ciągną się wzgórza Macizo de Guamuchaya z najwyższym szczytem San Juan (1140 m n.p.m.), a dalej Sierra de Cubitas, Sierra del Cristal (1143 m n.p.m.). Wreszcie na południowo - wschodnim wybrzeży leży największy masyw górski Kuby Sierra Maestra z najwyższym szczytem kraju Torquino (1974 m n.p.m.).
Klimat Kuby należy do strefy klimatów równikowych wybitnie wilgotnych. Jedynie zachodnie krańce Kuby obejmuje klimat podrównikowy wilgotny. Średnia temperatura najchłodniejszego miesiąca czyli styczni wynosi 22,5°C, a najcieplejszego - sierpnia - 28°C.
Pora deszczowa trwa od maja do października. Na nizinach średni roczny opad waha się między 600-1200 mm, w górach zaś 2000-2200 mm. Pod koniec sezonu deszczowego Kubę nawiedzają huragany, często bardzo gwałtowne.
Sieć hydrograficzna jest dobrze rozwinięta. Składa się na nią sieć licznych, ale krótkich rzek. Często zdarzają się podziemne przepływy wykorzystujące krasowe jaskinie. Przykładem jest tu rzeka Cuyaguateje w zachodniej części wyspy. Najdłuższą ze wszystkich na Kubie jest Rio Cauto o długości 340 km, czyli trzykrotnie krótsza od naszej Wisły. Jeziora są nieliczne. Położone bliżej wybrzeża, mają słone wody. Największe z nich to jezioro Leche, Ariguanabo i Tesora. Świat roślinny i zwierzęcy Kuby jest bardzo bogaty. Na zachodzie wyspy i na Isla de la Juventud rosną lasy z dominacją sosny karaibskiej. Znaczną część kraju zajmują sawanny z suchoroślami, kaktusami, palmami i drzewami okresowo zrzucającymi liście na zimę. Wybrzeża porastają lasy namorzynowe.
Faunę reprezentują liczne gatunki owadów, niektóre bardzo jadowite jak pająki czarne wdowy, skolopendry i skorpiony. Na półwyspie Zapata, oraz na wyspie de la Juventud żyją krokodyle. Na sawannach można spotkać legwany. Osobliwością są żółwie morskie o średnicy skorupy 1 m.
Wybrzeża Kuby są w znacznym stopniu zabagnione. Najbardziej znanym rejonem bagiennym jest Cienaga de Zapata w południowo - zachodniej części Kuby.
W części zachodniej wyspy ciągnie się łańcuch górski Cordillera de Guaniguanico, składający się z dwóch odrębnych pasm. Pierwsze z nich, Sierra de los Organos, słynie z pięknie wykształconych form krasu tropikalnego, tzw. mogotów, przypominających głowy cukru. Drugie to Sierra del Rosario z najwyższym szczytem Kordyliery - Pan de Guajaibón (772 m n.p.m.). Dalej ku wschodowi, wzdłuż północnego wybrzeża ciągną się wzgórza Macizo de Guamuchaya z najwyższym szczytem San Juan (1140 m n.p.m.), a dalej Sierra de Cubitas, Sierra del Cristal (1143 m n.p.m.). Wreszcie na południowo - wschodnim wybrzeży leży największy masyw górski Kuby Sierra Maestra z najwyższym szczytem kraju Torquino (1974 m n.p.m.).
Pora deszczowa trwa od maja do października. Na nizinach średni roczny opad waha się między 600-1200 mm, w górach zaś 2000-2200 mm. Pod koniec sezonu deszczowego Kubę nawiedzają huragany, często bardzo gwałtowne.
Sieć hydrograficzna jest dobrze rozwinięta. Składa się na nią sieć licznych, ale krótkich rzek. Często zdarzają się podziemne przepływy wykorzystujące krasowe jaskinie. Przykładem jest tu rzeka Cuyaguateje w zachodniej części wyspy. Najdłuższą ze wszystkich na Kubie jest Rio Cauto o długości 340 km, czyli trzykrotnie krótsza od naszej Wisły. Jeziora są nieliczne. Położone bliżej wybrzeża, mają słone wody. Największe z nich to jezioro Leche, Ariguanabo i Tesora. Świat roślinny i zwierzęcy Kuby jest bardzo bogaty. Na zachodzie wyspy i na Isla de la Juventud rosną lasy z dominacją sosny karaibskiej. Znaczną część kraju zajmują sawanny z suchoroślami, kaktusami, palmami i drzewami okresowo zrzucającymi liście na zimę. Wybrzeża porastają lasy namorzynowe.
Faunę reprezentują liczne gatunki owadów, niektóre bardzo jadowite jak pająki czarne wdowy, skolopendry i skorpiony. Na półwyspie Zapata, oraz na wyspie de la Juventud żyją krokodyle. Na sawannach można spotkać legwany. Osobliwością są żółwie morskie o średnicy skorupy 1 m.
Kuba na skróty
Hotele:
Przewodnik - Galeria
1/26