Historia Węgier
Historia obyła się w Węgrami <strong>okrutnie,</strong> jak mało z którym państw nowożytnej Europy. Stanowiące <strong>średniowieczną potęgę</strong> są dziś jednym z najmniejszych państw regionu.
Historia obyła się w Węgrami okrutnie, jak mało z którym państw nowożytnej Europy. Stanowiące średniowieczną potęgę są dziś jednym z najmniejszych państw regionu.
Najpierw jednak koczownicze plemiona Madziarów stały się w końcu IX wieku postrachem Środkowej Europy. Ich najazd był porównywany do najazdu Hunów, a oni sami byli wręcz z Hunami często utożsamiani. To stąd pochodzi nazwa Hungary nadana krajowi na zachodzie Europy. Mimo wszystko jedni z drugimi nie mieli prawdopodobnie nic wspólnego.
Dziwnym tylko zbiegiem okoliczności przywódca Hunów - Atylla, najeżdżając na Rzym w V wieku, założył w ówczesnej prowincji Panonii, a dzisiejszych Węgier główne obozowisko. O pokrewieństwie nie świadczy także imię Atylla popularne dziś wśród Węgrów.
Madziarzy najechali na tereny zamieszkałe dotychczas przez Słowian. Do tej pory wiele nazw na Węgrzech ma pochodzenie słowiańskie włączając słynny Balaton, który pochodzi od słowa bołoto.
Najeźdźcy rozdzielili zwarty do tej pory teren zamieszkały przez ludy słowiańskie, oddzielając po dziś dzień Słowian Południowych od ich północnych pobratymców, wreszcie zniszczyli potężne Państwo Wielkomorawskie.
Słowianie zachowali się jedynie w trudno dostępnych rejonach górskich kraju, zwanych później Górnymi Węgrami i dopiero za tysiąc lat mieli utworzyć własne państwo zwane Słowacją.
Ostatecznie jednak koczownicy przeszli na osiadły tryb życia, ucywilizowali się i przyjęli chrześcijaństwo. Za twórcę państwa węgierskiego uznaje się pierwszego króla Stefana I Świętego.
Okres intensywnego rozwoju Węgier został nieoczekiwanie przerwany po 200 latach. Na Madziarów, którzy zapomnieli już o swoim koczownictwie najechali ze wschodu kolejni koczownicy - Mongołowie, zwani także Tatarami.
Nie wiadomo, jak by się potoczyły losy Europy, gdyby nie to, że wewnętrzne walki o władzę skłoniły ich do odwrotu i wycofania się z ziem przeznaczonych pierwotnie do podboju. Zniszczenia z tego okresu były jedne z największych jakie kiedykolwiek odczuł kraj. Na spustoszone ziemie sprowadzono nowych osadników, m.in. Niemców.
Wkrótce od południa pojawiło się nowe zagrożenie. Rozrastające się imperium osmańskie zaczęło zagrażać nie tylko Węgrom, ale całej chrześcijańskiej Europie. Nic nie dał sojusz z Polską. Podjęta krucjata zakończyła się w 1444 r. śmiercią w bitwie wspólnego króla Władysława Warneńczyka. Nie całe sto lat później, w 1526 r. przegrana pod Mohaczem i śmierć króla Ludwika Jagiellończyka oznaczała całkowitą klęską dla Węgier.
Węgry zostały rozdzielone na część zależną od austriackich Habsburgów i część zależną od sułtana osmańskiego. Stosunkowo największą niezależnością cieszył się Siedmiogród. Toczone od tej pory walki osmańsko - habsburskie nie miały dla samych Węgrów dużego znaczenia. Po “wyzwoleniu" kraju z rąk Turków w 1699 r. okazało się, że ucisk Habsburgów jest jeszcze gorszy. Liczne powstania kończyły się klęską, począwszy od pierwszego prowadzonego przez Franciszka Rakoczego w 1708 r., po najsłynniejsze w 1848 r. dowodzone m.in. przez Polaka Józefa Bema. Wszystkie kończyły się krwawymi represjami.
Jednak wkrótce, po przegranej wojnie z Prusami i klęsce pod Sadową w 1866 r., okazało się, że sama wielonarodowościowa monarchia Habsburgów chyli się ku upadkowi. By ją wzmocnić zaproponowano Węgrom równy udział w dualistycznym państwie Austro-Węgier. W 1867 r. cesarz Franciszek Józef koronował się na króla Węgier.
Nie powstrzymało to słabnącego imperium. Nieudolność cesarsko-królewskiej armii w I wojnie światowej, niepokoje wewnętrznie i wreszcie wkroczenie wojsk Ententy do Węgier w 1920 r. sprawiły, że kraj przez stulecia walczący o niepodległość sam został potraktowany jako okupant. Obszar historycznych Węgier zmniejszono o 1/3. Wiele ziem etnicznie węgierskich przyłączono do krajów ościennych.
Starający się odzyskać utracone ziemie Węgrzy w II wojnie światowej znów wybrali niewłaściwego sojusznika, przyłączając się formalnie do państw Osi. Zwycięstwo Armii Czerwonej i jej wkroczenie do kraju w 1945 r. pomogło komunistom przejąć władzę. Już wkrótce uzależnili kraj od Związku Radzieckiego. Powstanie węgierskie w 1956 r. po raz kolejny zakończyło się krwawymi represjami.
Władza komunistów zahamowała na kilkadziesiąt lat rozwój gospodarki aż po przełomowy rok 1989, w którym kraj wkroczył na nową drogę rozwoju. W dziesięć lat później Węgry przystąpiły do NATO oraz Unii Europejskiej.
Dziwnym tylko zbiegiem okoliczności przywódca Hunów - Atylla, najeżdżając na Rzym w V wieku, założył w ówczesnej prowincji Panonii, a dzisiejszych Węgier główne obozowisko. O pokrewieństwie nie świadczy także imię Atylla popularne dziś wśród Węgrów.
Madziarzy najechali na tereny zamieszkałe dotychczas przez Słowian. Do tej pory wiele nazw na Węgrzech ma pochodzenie słowiańskie włączając słynny Balaton, który pochodzi od słowa bołoto.
Najeźdźcy rozdzielili zwarty do tej pory teren zamieszkały przez ludy słowiańskie, oddzielając po dziś dzień Słowian Południowych od ich północnych pobratymców, wreszcie zniszczyli potężne Państwo Wielkomorawskie.
Słowianie zachowali się jedynie w trudno dostępnych rejonach górskich kraju, zwanych później Górnymi Węgrami i dopiero za tysiąc lat mieli utworzyć własne państwo zwane Słowacją.
Ostatecznie jednak koczownicy przeszli na osiadły tryb życia, ucywilizowali się i przyjęli chrześcijaństwo. Za twórcę państwa węgierskiego uznaje się pierwszego króla Stefana I Świętego.
Okres intensywnego rozwoju Węgier został nieoczekiwanie przerwany po 200 latach. Na Madziarów, którzy zapomnieli już o swoim koczownictwie najechali ze wschodu kolejni koczownicy - Mongołowie, zwani także Tatarami.
Nie wiadomo, jak by się potoczyły losy Europy, gdyby nie to, że wewnętrzne walki o władzę skłoniły ich do odwrotu i wycofania się z ziem przeznaczonych pierwotnie do podboju. Zniszczenia z tego okresu były jedne z największych jakie kiedykolwiek odczuł kraj. Na spustoszone ziemie sprowadzono nowych osadników, m.in. Niemców.
Wkrótce od południa pojawiło się nowe zagrożenie. Rozrastające się imperium osmańskie zaczęło zagrażać nie tylko Węgrom, ale całej chrześcijańskiej Europie. Nic nie dał sojusz z Polską. Podjęta krucjata zakończyła się w 1444 r. śmiercią w bitwie wspólnego króla Władysława Warneńczyka. Nie całe sto lat później, w 1526 r. przegrana pod Mohaczem i śmierć króla Ludwika Jagiellończyka oznaczała całkowitą klęską dla Węgier.
Węgry zostały rozdzielone na część zależną od austriackich Habsburgów i część zależną od sułtana osmańskiego. Stosunkowo największą niezależnością cieszył się Siedmiogród. Toczone od tej pory walki osmańsko - habsburskie nie miały dla samych Węgrów dużego znaczenia. Po “wyzwoleniu" kraju z rąk Turków w 1699 r. okazało się, że ucisk Habsburgów jest jeszcze gorszy. Liczne powstania kończyły się klęską, począwszy od pierwszego prowadzonego przez Franciszka Rakoczego w 1708 r., po najsłynniejsze w 1848 r. dowodzone m.in. przez Polaka Józefa Bema. Wszystkie kończyły się krwawymi represjami.
Jednak wkrótce, po przegranej wojnie z Prusami i klęsce pod Sadową w 1866 r., okazało się, że sama wielonarodowościowa monarchia Habsburgów chyli się ku upadkowi. By ją wzmocnić zaproponowano Węgrom równy udział w dualistycznym państwie Austro-Węgier. W 1867 r. cesarz Franciszek Józef koronował się na króla Węgier.
Nie powstrzymało to słabnącego imperium. Nieudolność cesarsko-królewskiej armii w I wojnie światowej, niepokoje wewnętrznie i wreszcie wkroczenie wojsk Ententy do Węgier w 1920 r. sprawiły, że kraj przez stulecia walczący o niepodległość sam został potraktowany jako okupant. Obszar historycznych Węgier zmniejszono o 1/3. Wiele ziem etnicznie węgierskich przyłączono do krajów ościennych.
Starający się odzyskać utracone ziemie Węgrzy w II wojnie światowej znów wybrali niewłaściwego sojusznika, przyłączając się formalnie do państw Osi. Zwycięstwo Armii Czerwonej i jej wkroczenie do kraju w 1945 r. pomogło komunistom przejąć władzę. Już wkrótce uzależnili kraj od Związku Radzieckiego. Powstanie węgierskie w 1956 r. po raz kolejny zakończyło się krwawymi represjami.
Władza komunistów zahamowała na kilkadziesiąt lat rozwój gospodarki aż po przełomowy rok 1989, w którym kraj wkroczył na nową drogę rozwoju. W dziesięć lat później Węgry przystąpiły do NATO oraz Unii Europejskiej.
Węgry na skróty
Regiony:
Hotele:
Przewodnik - Galeria
1/26