Historia Nowej Zelandii

<rys1 p>Wyspy Nowej Zelandii były <strong>ostatnimi</strong> zasiedlonymi wyspami wszystkich archipelagów Pacyfiku. Przyjmuje się, że pierwsi przybysze dotarli tu ok. VIII-IX wieku n.e. Byli to <strong>Maorysi</strong>, mieszkańcy Polinezji. Zasiedlili oni także inne wyspy oceanu. Maorysi trudnili się głównie łowiectwem, a także prymitywnym rolnictwem, zbieractwem i rybołówstwem.

Pogoda w Nowej Zelandii

Dzisiaj, 28.3 14°C
Wyspy Nowej Zelandii były ostatnimi zasiedlonymi wyspami wszystkich archipelagów Pacyfiku. Przyjmuje się, że pierwsi przybysze dotarli tu ok. VIII-IX wieku n.e. Byli to Maorysi, mieszkańcy Polinezji. Zasiedlili oni także inne wyspy oceanu. Maorysi trudnili się głównie łowiectwem, a także prymitywnym rolnictwem, zbieractwem i rybołówstwem. Pierwszym Europejczykiem, który dotarł do wybrzeży Nowej Zelandii w 1642r. był holenderski żeglarz i badacz, Abel Tasman. Nazwał on odkryte wyspy Ziemią Stanów, upamiętniając Parlament holenderski, czyli Stany Generalne. Obecna nazwa państwa pochodzi od jednej z prowincji w Holandii - Zelandii.

W latach 1769-1774 wyspy nowozelandzkie opłynął kilkukrotnie angielski badacz, James Cook. Udowodnił, że wyspy nie są częścią wielkiego kontynentu południowego, jak pierwotnie sądzono. Zasługą jego było także sporządzenie dokładnych map wybrzeży oraz badania miejscowych skał i roślinności.

Pod koniec XVIII w. wyspy były ważną bazą wielorybniczą, zamieszkaną przez ok. 250 tys. Maorysów. W początkach XIX w. licznie zaczęli przybywać także biali osadnicy, głównie brytyjscy. Byli to w większości przestępcy i skazańcy, uciekający przed europejskim wymiarem sprawiedliwości.

Wśród plemion tubylczych zaczęły szerzyć się przywiezione przez nowych osadników choroby, takie jak odra, ospa, tyfus, na które Maorysi nie byli uodpornieni. Doprowadziło to do znacznego spadku liczby rdzennych mieszkańców.

W 1840r. proklamowano oficjalne zwierzchnictwo rządu brytyjskiego nad wyspami Nowej Zelandii. Ustanowienie urzędu gubernatora i wprowadzenie ustawodawstwa, pozwoliło ograniczyć panujące dotychczas bezprawie. Rozpoczęła się wówczas planowa kolonizacja przez Brytyjczyków. Pierwszą założoną przez nowych kolonizatorów osadą była Wellington, obecna stolica kraju.

Tubylcza ludność traktowana była bardzo źle, znaczną część wysiedlono na gorsze ziemie. Rosnące konflikty doprowadziły ostatecznie do buntu Maorysów i otwartej wojny z kolonistami, co miało miejsce w latach 1845-1846 i 1860-1872. Maorysi ponieśli dotkliwą klęskę i proces przesiedlania nasilił się.

Jednocześnie rozwijała się handlowa działalność kolonistów, w której główne znaczenie miał eksport produktów żywnościowych do Australii oraz wełny na rynki europejskie. Odkrycie złóż złota w 1861r. spowodowało napływ kolejnej dużej fali osadników.

Nowi przybysze zajmowali się głównie uprawą roli. Od początku XX w. kraj rozwijał się bardzo intensywnie: przeprowadzono reformę rolną, wybudowaną wiele nowych dróg, wprowadzono ustawodawstwo socjalne, związki zawodowe zaczęły odgrywać istotną rolę, a kobiety uzyskały prawa wyborcze.

W 1907r. Nowa Zelandia otrzymała status brytyjskiego dominium. W 1931r. została jej przyznana pełna niezależność w prowadzeniu polityki wewnętrznej i zagranicznej. Tym samym stała się niepodległym państwem, należącym do brytyjskiej Wspólnoty Narodów. W 1935r. przeprowadzono kolejne reformy, znacznie poprawiające socjalne warunki życia obywateli.

W czasie wojny Nowa Zelandia walczyła po stronie aliantów. Jako ciekawostkę można wspomnieć, że piloci nowozelandzcy dostarczali żywność i broń walczącym w Warszawie powstańcom.

Powojenny kryzys gospodarczy spowodował podwyższenie podatków, ograniczenie pomocy socjalnej oraz wprowadzenie reprywatyzacji państwowych przedsiębiorstw.
Obecnie Nowa Zelandia jest jednym z państw o najwyższym w świecie dochodzie narodowym w przeliczeniu na jednego mieszkańca.


Nowa Zelandia na skróty

ZGŁOŚ UWAGI DO STRONY