Historia Brazylii
Przed przybyciem pierwszych portugalskich kolonizatorów, obszar dzisiejszej Brazylii zamieszkiwały wędrowne <strong>plemiona indiańskie</strong>. Nie stworzyły one jednak bardziej rozwiniętej kultury.
Przed przybyciem pierwszych portugalskich kolonizatorów, obszar dzisiejszej Brazylii zamieszkiwały wędrowne plemiona indiańskie. Nie stworzyły one jednak bardziej rozwiniętej kultury.
Pierwsi Portugalczycy dotarli do wybrzeży Brazylii w 1500 r. pod dowództwem Pedra Alvareza Cabrala. Głównym artykułem handlowym stało się wówczas drzewo pau de brasil (brezylka brazylijska). Od nazwy tego drzewa powstała wówczas obecna nazwa kraju.
Początkowo Portugalczycy zakładali jedynie faktorie dla robotników ścinających drzewa, dopiero w 1532 założono stałą osadę portugalską i rozpoczęto właściwą kolonizację i ekspansję w głąb kontynentu. Zakładano też wielkie plantacje trzciny cukrowej, a do pracy zmuszano miejscowych Indian. “Polowano" na tubylców, handlowano ludźmi i niszczono indiańskie wioski.
Od XVII w. do pracy na plantacjach zaczęto także przywozić niewolników murzyńskich. Proces ten nasilił się pod koniec XVII w., gdy w regionie Minas Gerais odkryto złoża złota, a później także diamenty. Do prac wydobywczych zmuszano masowo sprowadzanych z Afryki niewolników. Gorączka poszukiwawcza stopniowo wygasła i pod koniec XVIII w. większość górniczych osad w głębi kraju opustoszała.
W 1807 r., regent Portugalii, książę Joăo, uciekł do Brazylii i ogłosił tu powstanie Zjednoczonego Królestwa Portugalii, Brazylii i Algarve. Jego syn, Pedro, w 1822r. ogłosił niepodległość Brazylii, a siebie mianował cesarzem. Za panowania cesarza Pedra II w 1888 r. zniesiono niewolnictwo.
Rozpoczęto zakładać wielkie plantacje kawy. Spowodowało to masowy napływ imigrantów, głównie Włochów, do pracy na plantacjach. Brazylijskie Cesarstwo przetrwało jedynie do roku 1889, kiedy to wojsko, popierane przez republikanów, duchowieństwo oraz wpływowych plantatorów, obaliło cesarza i ustanowiona została republika, a dwa lata później proklamowana federacyjna konstytucja. W 1929 r. wskutek ogólnoświatowego kryzysu upadł rynek kawy. Doprowadziło to do niepokojów społecznych i wystąpień przeciw władzy. W 1930 r. dokonano wojskowego przewrotu. Władzę w kraju objął Getúlio Vargas, wprowadzając przy pomocy wojska rządy dyktatorskie oparte na faszystowskim reżimie.
W latach 50. po przejęciu prezydentury przez Juscelino Kubitschka, nastąpił stopniowy rozwój demokracji oraz gospodarki kraju. Przeniesiono wówczas stolicę z Rio de Janeiro do nowo wybudowanej w głębi lądu Brasilii, co miało zapewnić rozwój ekonomiczno-społeczny tej części kraju. Jednak wysokie zagraniczne zadłużenie i bardzo duża inflacja spowodowały kolejny l>kryzys rządu i kolejny zamach stanu w 1964 r.
Dopiero w 1989 r. przeprowadzono prezydenckie wybory powszechne. Wybrany w 1992 r. na prezydenta Itamar Franco zapoczątkował okres znaczących reform Plano Real. Dzięki temu kraj zaczął dochodzić do gospodarczej stabilizacji. Jednak wiele problemów społeczno - ekonomicznych, jak korupcja, przemoc, przeludnienie miast, zanieczyszczenie środowiska, niedobór szkół i ośrodków zdrowia, nadal pozostaje w Brazylii nierozwiązanych.
Pierwsi Polacy przybyli do Brazylii w XVII w. W ciągu kolejnych stuleci osiedliło się wielu walczących w powstaniach listopadowym i styczniowym. Brali oni też udział w walkach o niepodległość Brazylii. Również przebywało tu wielu polskich badaczy i naukowców, m.in. Edmund Strzelecki, prowadzący badania przyrodnicze. Polacy w Brazylii zasłużyli się nie tylko w rozwoju nauki, ale także przy budowie kolei i portów. Ze wszystkich trzech ówczesnych zaborów przybywali do Brazylii Polacy, całymi rodzinami, w poszukiwaniu pracy i lepszych warunków życia.
Największa fala tej zarobkowej emigracji przypada na drugą połowę XIX w., kiedy to rozpoczęła się gorączka poszukiwania złota i diamentów. Obecnie Polonia brazylijska liczy około 800 000 osób.
Od XVII w. do pracy na plantacjach zaczęto także przywozić niewolników murzyńskich. Proces ten nasilił się pod koniec XVII w., gdy w regionie Minas Gerais odkryto złoża złota, a później także diamenty. Do prac wydobywczych zmuszano masowo sprowadzanych z Afryki niewolników. Gorączka poszukiwawcza stopniowo wygasła i pod koniec XVIII w. większość górniczych osad w głębi kraju opustoszała.
W 1807 r., regent Portugalii, książę Joăo, uciekł do Brazylii i ogłosił tu powstanie Zjednoczonego Królestwa Portugalii, Brazylii i Algarve. Jego syn, Pedro, w 1822r. ogłosił niepodległość Brazylii, a siebie mianował cesarzem. Za panowania cesarza Pedra II w 1888 r. zniesiono niewolnictwo.
Rozpoczęto zakładać wielkie plantacje kawy. Spowodowało to masowy napływ imigrantów, głównie Włochów, do pracy na plantacjach. Brazylijskie Cesarstwo przetrwało jedynie do roku 1889, kiedy to wojsko, popierane przez republikanów, duchowieństwo oraz wpływowych plantatorów, obaliło cesarza i ustanowiona została republika, a dwa lata później proklamowana federacyjna konstytucja. W 1929 r. wskutek ogólnoświatowego kryzysu upadł rynek kawy. Doprowadziło to do niepokojów społecznych i wystąpień przeciw władzy. W 1930 r. dokonano wojskowego przewrotu. Władzę w kraju objął Getúlio Vargas, wprowadzając przy pomocy wojska rządy dyktatorskie oparte na faszystowskim reżimie.
W latach 50. po przejęciu prezydentury przez Juscelino Kubitschka, nastąpił stopniowy rozwój demokracji oraz gospodarki kraju. Przeniesiono wówczas stolicę z Rio de Janeiro do nowo wybudowanej w głębi lądu Brasilii, co miało zapewnić rozwój ekonomiczno-społeczny tej części kraju. Jednak wysokie zagraniczne zadłużenie i bardzo duża inflacja spowodowały kolejny l>kryzys rządu i kolejny zamach stanu w 1964 r.
Dopiero w 1989 r. przeprowadzono prezydenckie wybory powszechne. Wybrany w 1992 r. na prezydenta Itamar Franco zapoczątkował okres znaczących reform Plano Real. Dzięki temu kraj zaczął dochodzić do gospodarczej stabilizacji. Jednak wiele problemów społeczno - ekonomicznych, jak korupcja, przemoc, przeludnienie miast, zanieczyszczenie środowiska, niedobór szkół i ośrodków zdrowia, nadal pozostaje w Brazylii nierozwiązanych.
Pierwsi Polacy przybyli do Brazylii w XVII w. W ciągu kolejnych stuleci osiedliło się wielu walczących w powstaniach listopadowym i styczniowym. Brali oni też udział w walkach o niepodległość Brazylii. Również przebywało tu wielu polskich badaczy i naukowców, m.in. Edmund Strzelecki, prowadzący badania przyrodnicze. Polacy w Brazylii zasłużyli się nie tylko w rozwoju nauki, ale także przy budowie kolei i portów. Ze wszystkich trzech ówczesnych zaborów przybywali do Brazylii Polacy, całymi rodzinami, w poszukiwaniu pracy i lepszych warunków życia.
Największa fala tej zarobkowej emigracji przypada na drugą połowę XIX w., kiedy to rozpoczęła się gorączka poszukiwania złota i diamentów. Obecnie Polonia brazylijska liczy około 800 000 osób.
Brazylia na skróty
Miejsca:
Hotele:
Przewodnik - Galeria
1/26