Historia Trynidadu i Tobago

Zanim doszło do odkrycia Nowego Świata przez Krzysztofa Kolumba, wyspy Trynidad i Tobago były zamieszkiwane przez Indian Arawak i Karaibów, którzy żyli odpowiednio na Wyspie Trynidad i Wyspie Tobago. W 1498 roku obie wyspy podczas swoich wypraw za ocean odkrył Krzysztof Kolumb. Podbił je i zdecydował o włączeniu do królestwa Hiszpanii. Od 1532 roku Trynidad i Tobago wraz z przylegającymi do nich mniejszymi wysepkami uznawany był za ziemie kolonialne Hiszpanii. W okresie kolumbijskim Hiszpanie uprawiali tu tytoń, trzcinę cukrową i kakao. Na plantacjach pracowali przede wszystkim lokalni Indianie, a później również niewolnicy, którzy na wyspy dotarli na statkach z Afryki.

W latach 1639-1693 wyspa Tobago należała do Księstwa Kurlandii polskiego lenna. Pod koniec XVIII wieku terytorium Trynidadu opanowali Brytyjczycy, którzy w 1802 roku przejęli wyspę we władanie od Francuzów.
W pierwszej połowie XX wieku nastąpiło połączenie wysp Trynidad i Tobago w jedno państwo. Od 1946 roku trwał etap rozszerzania autonomii wyspiarskiego kraju, ale przerwał go wybuch konfliktów na tle rasowym i etnicznym. W latach 50. XX wieku E. E. Williams i jego partia Ludowy Ruch Narodowy rozpoczął ponownie prace nad zjednoczeniem kraju. Od 1958 roku Trynidad i Tobago wchodziły w skład Federacji Indii Zachodnich. W 1962 roku wyspy uzyskały niepodległość, a w 1976 roku państwo przekształcono ostatecznie w republikę.