Historia Argentyny
W czasach prekolumbijskich teren dzisiejszej Argentyny zamieszkiwały tubylcze <strong>plemiona Indian</strong>. Były to głównie plemiona koczownicze, zajmujące się łowiectwem i zbieractwem. Na początku XVI wieku Argentynę zamieszkiwało ok. 300-340 tys. autochtonicznej ludności.
W czasach prekolumbijskich teren dzisiejszej Argentyny zamieszkiwały tubylcze plemiona Indian. Były to głównie plemiona koczownicze, zajmujące się łowiectwem i zbieractwem. Na początku XVI wieku Argentynę zamieszkiwało ok. 300-340 tys. autochtonicznej ludności.
Pierwsza połowa tego wieku to początek kolonizacji Argentyny przez hiszpańskich osadników. Ujście La Platy odkryte zostało w 1515 r. przez J. Solisa, a w 1520 Ferdynand Magellan opłynął całe wybrzeże Ameryki Południowej, aż po Ziemię Ognistą i dalej, na Pacyfik. Hiszpanie zakładali nowe miasta: w 1536r. Buenos Aires, w 1537r. Asuncion. Początkowy opór Indian szybko został stłumiony. Krwawe uśmierzanie buntów wraz z chorobami przywiezionymi z Europy, na które miejscowa ludność nie była odporna, doprowadziły do szybkiego spadku liczebności Indian.
Koloniści zaczęli stopniowo domagać się niezależności politycznej i gospodarczej od władców Hiszpanii. W 1776 r. utworzono wicekrólestwo Rio de La Plata ze stolicą w Buenos Aires. Zwycięskie powstanie, obalające hiszpańskiego króla, doprowadziło do proklamowania niepodległości i ustanowienia republiki w 1816r.
Wiek XIX był okresem szybkiego wzrostu gospodarczego. Jednak częste krwawe konflikty między rządzącymi krajem wojskowymi a zwolennikami unii i współpracy z Europą, doprowadziły do stopniowego wyniszczenia kraju. Pod rządami Rosasa umocniona została centralna władza Buenos Aires. Odbyło się to jednak przy pomocy wojska, stworzenia wielkiej armii i policji politycznej oraz zalegalizowania tortur. Autorytarne rządy zostały obalone w 1852 r. W 1853 r. uchwalono konstytucję, ustanawiającą szeroką władzę prezydenta.
Zapisany w konstytucji liberalizm ekonomiczny pozwolił na napływ zagranicznych inwestycji, handlu i kapitału. W okresie tym przybyło też wielu emigrantów z krajów europejskich, w tym z Polski. Nowi przybysze osiedlali się przede wszystkim w miastach, przyczyniając się do szybkiego ich rozwoju.
Przemysł jednak nie był w stanie zapewnić miejsc pracy wszystkim nowym osadnikom. Doprowadziło to załamania się gospodarki i kryzysu w 1929 r. Władzę nad krajem przejęło wojsko, aż do 1946 r., kiedy to na prezydenta wybrano Juana Domingo Perona. Przeprowadził on liczne reformy socjalne i gospodarcze, kładąc nacisk na uprzemysłowienie kraju.
W 1955 r. rządy Perona zostały jednak obalone w wyniku wojskowego przewrotu, który rozpoczął prawie trzydziestoletni okres rządów armii. Nieudana próba przywrócenia władzy zwolennikom Perona doprowadziła jedynie do kolejnego zamachu stanu w 1976 r. i wprowadzenia dyktatury wojskowej junty. Rozpoczęła się wówczas tzw. brudna wojna, mająca na celu wyeliminowanie wszelkich przeciwników władzy. Szacuje się, iż w czasie rządów junty zaginęło bez wieści co najmniej 9000 osób.
Zaciągnięte w tym czasie wielomiliardowej pożyczki doprowadziły do dewaluacji pieniądza i bardzo wysokiej inflacji. Gwałtowny kryzys gospodarczy wywołał falę demonstracji. W celu ich uśmierzenia prezydent Galtieri podjął próbę zajęcia brytyjskiej kolonii u wybrzeży argentyńskich - Falklandów. Niepowodzenie tej wojny doprowadziło do wycofania się wojska z rządów.
Od 1983 r. prezydentem wybrany został Raul Alfonsin Foulkes, przedstawiciel Partii Radykalnej. Zapoczątkował on kolejny etap reform socjalnych i gospodarczych. W 1989 r. prezydentem został peronista, Carlos Saul Menem.
W historii Argentyny zaznacza się również obecność Polaków. Fale emigrantów związane były z powstaniami listopadowym i styczniowym oraz emigracją zarobkową, nasilającą się pod koniec XIX w. Wielu Polaków brało udział w walkach o niepodległość Argentyny. Przybyło tu także wielu badaczy i ludzi nauki. Wnieśli oni ważny wkład w rozwój cywilizacyjny kraju. Obecnie Polonia argentyńska liczy około. 170 tys. osób.
Koloniści zaczęli stopniowo domagać się niezależności politycznej i gospodarczej od władców Hiszpanii. W 1776 r. utworzono wicekrólestwo Rio de La Plata ze stolicą w Buenos Aires. Zwycięskie powstanie, obalające hiszpańskiego króla, doprowadziło do proklamowania niepodległości i ustanowienia republiki w 1816r.
Wiek XIX był okresem szybkiego wzrostu gospodarczego. Jednak częste krwawe konflikty między rządzącymi krajem wojskowymi a zwolennikami unii i współpracy z Europą, doprowadziły do stopniowego wyniszczenia kraju. Pod rządami Rosasa umocniona została centralna władza Buenos Aires. Odbyło się to jednak przy pomocy wojska, stworzenia wielkiej armii i policji politycznej oraz zalegalizowania tortur. Autorytarne rządy zostały obalone w 1852 r. W 1853 r. uchwalono konstytucję, ustanawiającą szeroką władzę prezydenta.
Zapisany w konstytucji liberalizm ekonomiczny pozwolił na napływ zagranicznych inwestycji, handlu i kapitału. W okresie tym przybyło też wielu emigrantów z krajów europejskich, w tym z Polski. Nowi przybysze osiedlali się przede wszystkim w miastach, przyczyniając się do szybkiego ich rozwoju.
Przemysł jednak nie był w stanie zapewnić miejsc pracy wszystkim nowym osadnikom. Doprowadziło to załamania się gospodarki i kryzysu w 1929 r. Władzę nad krajem przejęło wojsko, aż do 1946 r., kiedy to na prezydenta wybrano Juana Domingo Perona. Przeprowadził on liczne reformy socjalne i gospodarcze, kładąc nacisk na uprzemysłowienie kraju.
W 1955 r. rządy Perona zostały jednak obalone w wyniku wojskowego przewrotu, który rozpoczął prawie trzydziestoletni okres rządów armii. Nieudana próba przywrócenia władzy zwolennikom Perona doprowadziła jedynie do kolejnego zamachu stanu w 1976 r. i wprowadzenia dyktatury wojskowej junty. Rozpoczęła się wówczas tzw. brudna wojna, mająca na celu wyeliminowanie wszelkich przeciwników władzy. Szacuje się, iż w czasie rządów junty zaginęło bez wieści co najmniej 9000 osób.
Zaciągnięte w tym czasie wielomiliardowej pożyczki doprowadziły do dewaluacji pieniądza i bardzo wysokiej inflacji. Gwałtowny kryzys gospodarczy wywołał falę demonstracji. W celu ich uśmierzenia prezydent Galtieri podjął próbę zajęcia brytyjskiej kolonii u wybrzeży argentyńskich - Falklandów. Niepowodzenie tej wojny doprowadziło do wycofania się wojska z rządów.
Od 1983 r. prezydentem wybrany został Raul Alfonsin Foulkes, przedstawiciel Partii Radykalnej. Zapoczątkował on kolejny etap reform socjalnych i gospodarczych. W 1989 r. prezydentem został peronista, Carlos Saul Menem.
W historii Argentyny zaznacza się również obecność Polaków. Fale emigrantów związane były z powstaniami listopadowym i styczniowym oraz emigracją zarobkową, nasilającą się pod koniec XIX w. Wielu Polaków brało udział w walkach o niepodległość Argentyny. Przybyło tu także wielu badaczy i ludzi nauki. Wnieśli oni ważny wkład w rozwój cywilizacyjny kraju. Obecnie Polonia argentyńska liczy około. 170 tys. osób.
Argentyna na skróty
Miejsca:
Przewodnik - Galeria
1/26