Manathai Surin Phuket

Opis

Największa tajlandzka wyspa (a zarazem autonomiczna prowincja) wzbogaciła się pod koniec XIX w., kiedy chińscy kupcy rozpoczęli eksploatację cyny i zmonopolizowali handel morski, by później przyczynić się do rozwoju przemysłu kauczukowego. Obecnie Phuket pozostaje najbogatszym regionem Tajlandii, lecz głównym źródłem dochodów jest turystyka - milion przybywających corocznie gości daje jej pozycję drugiego co do popularności (po Pattaya) miejsca w kraju.

Kurorty na Phuket w pełni zasługują na miano najlepszych w Tajlandii, oferując świetne warunki do uprawiania sportów wodnych oraz wspaniałą infrastrukturę i czyste morze dla amatorów nurkowania. Odległe obszary wyspy zachowały pierwotny czar. Dotyczy to zwłaszcza części środkowej: urodzajnej, górzystej przestrzeni zdominowanej przez plantacje drzew kauczukowych i ananasów, które przeplatają się z bujną tropikalną roślinnością.

Stolica wyspy, Muang Phuket lub po prostu Phuket, leży na południowo-wschodnim wybrzeżu, 42 km na południe od mostu Sarasin łączącego ją ze stałym lądem. Wiele osób przejeżdża przez miasto w czasie podróży na zachodnie wybrzeże, gdzie w trzech ogromnych kurortach - bogatym Ao Patong, najbardziej rozwiniętym i najdroższym, nieco ładniejszym Ao Karon i sąsiednim Ao Kata, najspokojniejszym i najmniej zniszczonym - skupia się ruch turystyczny. W innych rejonach zachodniego wybrzeża, np. Hat Nai Harn, Ao Pansea i Ao Bang Tao, cała plaża bywa zarezerwowana dla jednego lub dwóch ekskluzywnych hoteli. Odmienny charakter mają wybrzeża południowe i wschodnie, zamieszkane przez jedną z najliczniejszych w kraju społeczności rybackich chao ley.