Historia Mauritiusa

Pierwsze wzmianki o Mauritiusie pochodzą z X w. n.e. z relacji podróżników arabskich, którzy jednak nie uznali wyspy za godnej większego zainteresowania. Śladami obecności Arabów w tym rejonie są nazwy wysp na starych mapach morskich. Pierwszymi Europejczykami, którzy przybyli na wyspę w początkach XVI w. byli Portugalczycy. Jednak dopiero Holendrzy objęli wyspę w posiadanie w 1598 r.

Pierwsza kolonia została założona jeszcze później, w 1638 r. Holendrzy również nadali wyspie obecną nazwę, na cześć księcia Maurycego Orańskiego.

W czasach odkrycia, Mauritius był nie zamieszkany. Znaczniejsze grupy osadników zaczęły przybywać dopiero od XVII w. Początkowo byli to głównie dawni galernicy i niewolnicy, sprowadzani z Półwyspu Indyjskiego i Madagaskaru. W 1710 r. wszyscy jednak opuścili wyspę, czego przypuszczalną przyczyną była inwazja szczurów. W latach 1715-1810 wyspa znalazła się pod panowaniem francuskim. Francuzi osiedlali się tutaj, a także sprowadzili z Afryki licznych niewolników do pracy na plantacjach trzciny cukrowej.

W 1810 Mauritius przeszedł pod panowanie Wielkiej Brytanii i pozostawał jej kolonią do 1968 r. Otrzymał wówczas status dominium brytyjskiego. Trwało to do roku 1992, kiedy Mauritius uzyskał niepodległość i stał się niezależną republiką. Okres rządów brytyjskich nie zaznaczył się jednak znaczniejszym wzrostem liczby brytyjskich imigrantów. Francuscy osadnicy i ludność mieszana (Kreole) pozostali na wyspie, zachowując odrębność kulturową i językową. Po zniesieniu niewolnictwa w 1835 r. właściciele plantacji zmuszeni byli zatrudniać najemnych robotników rolnych.

Na wyspę przybyło wówczas wielu robotników z Indii, zostających często na stałe. Osiedlała się wówczas także ludność z Chin, głównie handlarze. W 1909r. imigracja na wyspę została wstrzymana.